Zonnebloemenrit 2022

In de week voor de zonnebloemenrit heb ik nog even de pistonpenbusjes en de zuigerveren van Guusje, onze blauw/witte Goggomobil Limousine vernieuwd. Daar waren al behoorlijk wat kilometers mee afgedraaid en het klapperend geluid werd steeds luider. Ik merkte dit ook al bij het afstellen van de onsteking tijdens de Tulpenrit.

Op zaterdagmiddag maakte we een testrondje en wat een verschil. De motor was weer heerlijk stil en trok weer lekker op. Klaar voor de Zonnebloemenrit. Of wordt het een ritje met de Zonnebloem? Zondagmorgen vertrokken lekker op tijd naar de Bobeldijk waar vriend André Visser woont. Hij is geen DWAC-lid, maar heeft een Heinkel Kabine en rijdt graag met de DWAC een ritje mee. We reden heerlijk binnendoor naar Waarland, waar we hartelijk werden ontvangen door Bruno en Martine Snel.

Al snel was het kleine terrasje achterom gevuld en Piet de Goede zorgde ervoor dat alle deelnemers de uitgeschreven route kregen. Rond 11 uur reden we het dorp Waarland uit en gingen op weg naar de eerste Zonnebloemenvelden. We deden verwoede pogingen om onze dwergen op de foto te zetten met de mooie gele koppen erbij. Maar alsof de bloemen er met elkaar een afspraak over hadden gemaakt, ze keken ons nagenoeg allemaal met de nek aan. Na een ruim uurtje dijk op, dijk af reden we het terrein van KEO op. Hier runt Erik Overtoom met zijn vrouw Kim sinds juli 1996 hun kwekerij van zonnebloemen. Erik was als kleine jongen al geïnteresseerd in planten en bloemen en dat kon je ook goed opmaken uit de vele krantenartikelen en foto’s in de kantine. Zijn planten staan niet alleen in Nederland, maar ook in Sevilla in Spanje. Er zijn zelfs plannen om in Ethiopië velden te gaan aanleggen, zodat hij het jaar rond zonnebloemen kan kweken. In de kantine konden we het een en ander aan drinken inschenken en na de korte en leuke presentatie van Erik, kregen we allemaal een bos stevige zonnebloemen en daarbij een zakje echte Langedijker zuurkool, aldaniet met een extra smaakje.

We stapten weer in de dwergen en nog geen honderd meter verder reed Bruno zo een zonnebloemenveld in. De foto met zonnebloemenkoppen kwam zo toch nog goed. De bloemen keken mooi op onze dwergen neer en de bonte kleuren van de auto’s was een pracht gezicht. Ook Erik kwam nog even kijken en genoot van de gekke auto’s tussen de planten. Zijn dochter was bij Piet in de Heinkel ingestapt en genoot er ook van. Iedereen knipte er op los, dat wil zeggen met het fotoapparaat, want de planten moesten we wel laten staan. Hoewel, Erik trok een bloem op een gebroken steel los en gaf die aan me, ik schoof hem onder mijn ruitenwisser, in navolging van Harrie ten Thije, die dit ook regelmatig met een tulp doet tijdens de Tulpenrit.

We brachten de dochter van Erik weer terug en vervolgden de route en keerden terug in Waarland. Hier werd de grote barbecue smoker opgestart en was er tijd om lekker bij te kletsen onder genot van een  drankje en een zeer uitgebreid en heerlijk buffet. Bruno als volleerd grillmaster zorgde ervoor dat niemand tekort kwam. Martine zorgde dat alles aangevuld bleef. Wat een levensgenieters deze mensen. Rond een uur of zeven maakten de eersten zich los uit de gezelligheid om naar huis te keren. Ook wij besloten het padje in te korten, zoals we hier in Westfriesland zeggen. Samen met André in de Heinkel tuften we weer heerlijk binnendoor richting huis.

In de buurt van Obdam zag ik in mijn spiegel Diana aan de kant gaan. Had ik een mooi uitzicht of iets bijzonders gemist? Ik reed achteruit terug en al snel werd het duidelijk. De motor van Guusje wilde niet meer. De krukas stond zo vast als een huis. Ook na ruim een kwartier wachten was er nog geen beweging in te krijgen. Dit was ernstiger dan een vastloper.

Met een sleeptouw trok ik Guusje met de Coupé de laatste 15 km terug naar huis. In de garage heb ik direct de motor weer uit elkaar gehaald en mijn vermoedens werden bevestigd, het lager van de linker drijfstang om de krukas was vastgelopen. Vermoedelijk is een ruwe pistonpen hier de oorzaak van, die heeft het nieuwe lagerbusje langzaam maar zeker uitgevreten. Ondanks deze tegenslag, want Diana had zo graag op eigen assen naar het jaarevenement Harlingen willen rijden, doken we moe maar voldaan en nagenietend van toch een prachtige en vooral super verzorgde zonnebloemenrit onder de wol.

Martine, Piet en Bruno, ontzettend bedankt voor weer een heerlijke dag in Westfriesland. ’t Mag naggeres! Groeten Diana, André en Dennis.